بابک زمانی

شبیه دیدن عکسی قدیمی میان آلبوم خانوادگی ست،

شبیه پیداکردن نوشته ای غبارگرفته

از زیر فرش های کفِ اتاق،

چیزی مانند بوی کمرنگِ عطر

از شیشه ی خالی ادکلن مورد علاقه ات،

دیدن شاخه گلی خشک

میان صفحات کتاب قطوری که مدت ها بازش نکرده ای،

خواندن دوباره ی کارت پستال های نَم کشیده

و ملاقات اتفاقی با چهره ای که سال ها پیش همسایه ات بوده ...

ما در گذشته هایمان زندگی می کنیم

و همیشه جسممان به ناچار

به روزهای بعدی منتقل می شود.