شیما سبحانی

که بنشینی، زانوها را بغل بگیری

به کسی که نیست فکر کنی،

بعد ناگهان کسی از جایی دور

بپرد وسط تنهایی ات

و تعادلش را بهم بریزد!

دست به دلِ آغوشت بگذارد،

موهایت را پریشان کند،

و توی صورتت فریاد بکشد که آمده

تا تمام اتفاق های بد گذشته جبران شود.

تو بلند بلند بخندی،

و او بوسه اش را بگذارد وسط خنده هایت.

گاهی زیادی که تنها می شوی،

دلت از این سرزده آمدن های طولانی می خواهد!